Αποστάγματα Φώτη Κόντογλου

«...Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ συμβουλεύσω. Ἁπλῶς σοῦ λέω ὅ,τι λέγω καὶ στὸν ἑαυτό μου. Εἴμαστε καὶ οἱ δύο μαθητευόμενοι. Ὁ ἕνας περισσότερον καιρὸν ἀπὸ τὸν ἄλλον. Αὐτὴ ἡ μαθητεία δὲν τελειώνει ποτέ, μέχρι γήρατος. Ὅποιος μαθητὴς στὴν τέχνη μας πεῖ ὅτι ἐτελείωσε τὰ μαθήματά του καὶ πῆρε ἀπολυτήριο, αὐτὸς εἶνε χαμένος καὶ ἀνάξιος ἐργάτης τοῦ ἀμπελῶνος. Ἡ ζωή μας καὶ ἡ χαρά μας εἶνε αἰωνίως νὰ ἐρευνοῦμε, νὰ ἀγαποῦμε, νὰ σπουδάζουμε καὶ νὰ λέμε στὸ τέλος "ἀχρεῖοι δοῦλοι καὶ ἀμαθεῖς τεχνῖται ἐσμέν". Ὅταν παύσει ὁ ἔρωτάς μας πρὸς αὐτὰ τὰ ἔργα καὶ ποῦμε πὼς γινήκαμε τέλειοι, παύουμε κιόλας νὰ ζοῦμε πνευματικά, δηλαδὴ μὲ ταπείνωση...» Φώτ. Κόντογλου